کد مطلب:161366 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
ضرورت وجود احساسات مثبت و منفی
همان گونه كه سرشت انسان تنها از شناخت تشكیل نشده است، تنها از احساسات و عواطف مثبت هم ساخته نشده است. آدمیزاد موجودی است كه هم دارای احساس مثبت و هم احساس منفی است. همانگونه كه شادی در وجود ما هست، غم نیز هست. هیچ انسانی نمی تواند بدون غم یا بدون شادی زندگی كند. در جای خودش باید خندید
و در جای خود هم باید گریست. تعطیل كردن بخشی از وجودمان، به این معنی است كه از نعمت هایی كه خداوند در ما قرار داده، استفاده نكنیم.
خداوند در ما محبت را آفریده تا نسبت به كسانی كه به ما خدمت و نیكی می كنند، كسانی كه كمالی دارند - خواه جسمانی، یا فكری و روانی و یا عاطفی - ابراز علاقه و محبت كنیم. همانگونه كه فطرت انسان چنین است كه كسی را كه به او خدمت می كند، دوست می دارد، فطرتش نیز بر این است كه كسی را كه به او ضرر می رساند، دشمن بدارد. البته ضررهای مادی دنیوی برای مؤمن اهمیتی ندارد، چون اصل دنیا برای او ارزشی ندارد. اما دشمنی كه دین و سعادت ابدی را از انسان بگیرد، آیا قابل اغماض و چشم پوشی است؟
قرآن می فرماید، «ان الشیطان لكم عدو فاتخذوه عدوا» [1] شیطان دشمن شماست، شما باید با او دشمنی كنید. با شیطان دیگر نمی شود لبخند زد و با رأفت برخورد كرد؛ وگرنه انسان هم شیطان می شود؛ منتها شیطان انس. اگر باید با اولیای خدا دوستی كرد، باید با دشمنان آنها هم دشمنی كرد. «سلم لمن سالمكم و حرب لمن حاربكم» [2] . اگر دشمنی با دشمنان خدا نباشد، به تدریج و رفته رفته، رفتار انسان با آنها دوستانه می شود و در اثر معاشرت، رفتار آنها را می پذیرد و حرفهایشان را قبول می كند. قرآن می فرماید، «و اذا رأیت الذین یخوضون فی آیاتنا فأعرض عنهم» [3] وقتی می بینی كسانی نسبت به دین بدگویی و اهانت می كنند، با زبان مسخره و استهزاء سخن می گویند، به آنها نزدیك نشو، وگرنه باید بدانند كه عاقبت به آنها ملحق خواهند شد.
«ان الله جامع الكافرین و المنافقین فی جهنم جمیعا» [4] كسی كه به استهزاء كنندگان محبت می ورزد، حرفهای آنان را گوش می دهد و روی خوش نشان می دهد، سرانجام
سخن آنها در دلش تأثیر می گذارد و شك بوجود می آورد؛ و وقتی شك بوجود آمد، اظهار ایمان كردن نفاق است. در ظاهر می گوید مسلمانم، اما در باطن قبول ندارد. چنین كسانی بواسطه ی همنشینی با دشمنان خداوند، منافق می شوند و عاقبت اینها جهنم است.
و در جای خود هم باید گریست. تعطیل كردن بخشی از وجودمان، به این معنی است كه از نعمت هایی كه خداوند در ما قرار داده، استفاده نكنیم.
خداوند در ما محبت را آفریده تا نسبت به كسانی كه به ما خدمت و نیكی می كنند، كسانی كه كمالی دارند - خواه جسمانی، یا فكری و روانی و یا عاطفی - ابراز علاقه و محبت كنیم. همانگونه كه فطرت انسان چنین است كه كسی را كه به او خدمت می كند، دوست می دارد، فطرتش نیز بر این است كه كسی را كه به او ضرر می رساند، دشمن بدارد. البته ضررهای مادی دنیوی برای مؤمن اهمیتی ندارد، چون اصل دنیا برای او ارزشی ندارد. اما دشمنی كه دین و سعادت ابدی را از انسان بگیرد، آیا قابل اغماض و چشم پوشی است؟
قرآن می فرماید، «ان الشیطان لكم عدو فاتخذوه عدوا» [1] شیطان دشمن شماست، شما باید با او دشمنی كنید. با شیطان دیگر نمی شود لبخند زد و با رأفت برخورد كرد؛ وگرنه انسان هم شیطان می شود؛ منتها شیطان انس. اگر باید با اولیای خدا دوستی كرد، باید با دشمنان آنها هم دشمنی كرد. «سلم لمن سالمكم و حرب لمن حاربكم» [2] . اگر دشمنی با دشمنان خدا نباشد، به تدریج و رفته رفته، رفتار انسان با آنها دوستانه می شود و در اثر معاشرت، رفتار آنها را می پذیرد و حرفهایشان را قبول می كند. قرآن می فرماید، «و اذا رأیت الذین یخوضون فی آیاتنا فأعرض عنهم» [3] وقتی می بینی كسانی نسبت به دین بدگویی و اهانت می كنند، با زبان مسخره و استهزاء سخن می گویند، به آنها نزدیك نشو، وگرنه باید بدانند كه عاقبت به آنها ملحق خواهند شد.
«ان الله جامع الكافرین و المنافقین فی جهنم جمیعا» [4] كسی كه به استهزاء كنندگان محبت می ورزد، حرفهای آنان را گوش می دهد و روی خوش نشان می دهد، سرانجام
سخن آنها در دلش تأثیر می گذارد و شك بوجود می آورد؛ و وقتی شك بوجود آمد، اظهار ایمان كردن نفاق است. در ظاهر می گوید مسلمانم، اما در باطن قبول ندارد. چنین كسانی بواسطه ی همنشینی با دشمنان خداوند، منافق می شوند و عاقبت اینها جهنم است.
[1] فاطر / 6.
[2] زيارت عاشورا.
[3] انعام / 68.
[4] نساء / 140.